«Быць неабыякавым да сваей краіны». Солдат-срочник из Фаниполя поделился впечатлениями о службе в погранвойсках

Год назад фанипольчанин Алексей Ясинецкий был призван на срочную военную службу. Парень, который на тот момент учился в магистратуре, взял академический отпуск и с готовностью отправился выполнять свой долг. Его ждал курс молодого бойца в Сморгонской пограничной группе, затем – служба в кинологическом центре и на пограничной заставе «Островецкая». И вот перед нами уже молодой мужчина, который вернулся домой не только с колоссальным опытом, но и с наградами.

– Алексей, всегда ли вы разговаривали только на белорусском языке?

– На беларускую мову перайшоў у мінулым годзе, таму што яна мне вельмі падабаецца. Гэта мой свядомы выбар. Бацькі ў мяне рускамоўныя. Спачатку размаўляць на дзвюх мовах было нязвыкла, але з часам гэтае пачуцце прайшло.

– Что вначале было для вас самым трудным в армии?

– На службу мяне прызвалі 1 лістапада 2023 года. На той момант я вучыўся ў магістратуры на факультэце прыкладной матэматыкі і інфарматыкі БДУ. Дома мяне засталіся чакаць бацькі і сябры. Самым складаным спачатку было звыкнуцца з новым распарадкам дня. Дзень цалкам распісаны, і наогул амаль няма свабоднага часу. Пазней, праз паўтара-два месяцы, ужо неяк звыкся з новымі ўмовамі.

– Как проходил ваш обычный день на службе?

– Мой звычайны дзень заўседы пачынаўся з зарадкі. А калі служыў у кіналагічным цэнтры, яшчэ і з кармлення сабак. Пасля сняданка пачыналіся розныя тэарэтычныя і практычныя заняткі. Мы вывучалі тактыку пагранічнай службы. На заставе я хадзіў у дазоры, а яшчэ выконваў некаторую гаспадарчую працу.

– Как вы находили общий язык со своими подопечными из кинологического центра?

– Усяго ў мяне было чатыры сабакі. Служба побач з імі складаная, але цікавая. Сабака, як чалавек, – да кожнага патрэбны асаблівы падыход. Адны – капрызныя, другія больш спакойныя. А некаторыя з першага дня становяцца лепшымі сябрамі. Развітвацца з маімі сабакамі было маральна цяжка. Асабліва з першым і апошнім.

– Какие моменты или события запомнились вам больше всего?

– Мабыць, першы нарад на пагранічнай заставе, калі пасля доўгай вучобы я ўсе ж пачаў выконваць свае абавязкі. На той момент у мяне было нейкае душэўнае ўзрушанне. Запомніўся таксама дзень перад звальненнем у запас, калі я развітваўся са сваімі саслужыўцамі. З імі мы разам жылі ў адным памяшканні, сядзелі на занятках, хадзілі ў нарады.

– Алексей, служба прошла для вас удачно. Расскажите о своих наградах.

– Я сяржант, маю нагрудныя знакі «100 і 200 выхадаў на ахоўванне Дзяржаўнай граніцы». Быў таксама ўзнагароджаны дыпломам у конкурсе фотаздымкаў і падзякай ад камандавання часткі.

«Падчас службы есць шмат магчымасцей для развіцця сваіх здольнасцей. Наогул такая дзейнасць толькі заахвочваецца камандаваннем вайсковай часткі»

– Какой опыт вы приобрели во время службы?

– Я навучыўся лепш арганізоўваць свой час і правільна расстаўляць прыярытэты, асабліва калі перад табой адначасова стаіць некалькі задач. Падчас службы атрымаў спецыяльную кваліфікацыю па дрэсіроўцы сабак і зараз з’яўляюся інструктарам-кінолагам. Канешне, за год добра падцягнуў фізічную падрыхтоўку і набыў сацыяльныя сувязі.

– Поделитесь своими дальнейшими планами.

– Я ўжо аднавіўся ў тым месцы, дзе да службы працаваў інжынерам-праграмістам. А яшчэ трэба скончыць магістратуру.

– В чем для вас заключается патриотизм?

– Напэўна, гэта сумленныя адносіны да выконвання сваіх абавязкаў.

«А яшчэ лічу, што патрыятызм – гэта адчуванне неабыякавасці да таго, чым ты займаешся на карысць горада, раёна, краіны»